http://thevoicemyanmar.com/2013/index.php/articles/item/3852-npnka.html
Written by တင္ညြန္႔
ေန႔စဥ္ လူေနမႈဘဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္တိုင္း နည္းပညာကို မသုံးစားသူ မရွိသေလာက္ျဖစ္သည္။ ဆဲလ္ဖုန္းေတြ သုံးေနၾကသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ၊ တက္ဘလက္ေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ ကားေမာင္းရင္းလည္း သုံးသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလည္း သုံးသည္။ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ လူေနမႈဘဝတြင္ နည္းပညာက မသုံးရမေနႏိုင္၊ မရွိမျဖစ္အသြင္ ေဆာင္လာသည္။ နည္းပညာကို သုံးစား႐ုံမက နည္းပညာျဖင့္ မထိေတြ႔ရလွ်င္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္သည္အထိ စြဲသူေတြပင္ ရွိလာသည္။ နည္းပညာကို ဝန္းရံထားျခင္းျဖင့္ ဘဝကို တည္ေဆာက္လာၾကသည့္ ေခတ္သစ္လူေနမႈ ဟူ၍ပင္ ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
နည္းပညာသည္
လူသားကို အေထာက္အကူ ျပဳသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေစရန္ ဖန္တီးေပးသည္။
စိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းသာေစရန္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးႏိုင္သည္။ လုပ္ငန္းပေရာဂ်က္ မ်ားကို
အျမန္ဆုံး ၿပီးစီးႏိုင္ေစရန္၊ ေန႔စဥ္လူတို႔ဘဝ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို
ပိုၿပီး ထိေရာက္ေစရန္ နည္းပညာကို မျဖစ္မေန အကူအညီ ယူၾကရသည္။ သို႔ေသာ္
နည္းပညာ၏အေထာက္အကူ ယူျခင္းေၾကာင့္ လူေနမႈဘဝအတြက္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေသာ
ထိခိုက္မႈမ်ားလည္း ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။ နည္းပညာကို မည္မွ်ေသာ အတိုင္းအတာအထိသာ
သုံးသင့္ေၾကာင္း ျပန္လည္ဆန္းစစ္ရမည့္ အခ်ိန္ေရာက္ လာၿပီထင္သည္။
လြန္က်ဴးျခင္း ဆိုသည္မွာ မည္သည့္ေနရာတြင္ မဆို အေကာင္းထက္ အဆိုးကိုသာ ျဖစ္ေစႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္မည္ ထင္ပါသည္။ နည္းပညာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေစသည့္ အဆိုးတရား တစ္ခုတြင္ ထင္ရွားသည္မွာ ေခတ္သစ္လူတို႔၏ စိတ္မရွည္တတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ လူသားတို႔ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမႈႏွင့္ ဂါရဝတရား နည္းပါလာျခင္းကိုပါ ထင္ရွား သည့္ လကၡဏာတစ္ရပ္ အေနျဖင့္ ေတြ႔ျမင္လာရသည္။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ဆုံေျပာျခင္းထက္ လင္မယားခ်င္း၊ သားသမီးမ်ားကိုပင္ ဖုန္းျဖင့္ ေခၚေျပာမႈမ်ားသည္ သူစိမ္းအသြင္ ေဆာင္လာျခင္းကို ျဖစ္ေစသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စကားေျပာဆိုရ မည္ကိုပင္ စိတ္မပါသျဖင့္ စာ (Message) မ်ားပို႔ကာ "ထမင္းစားၿပီးၿပီလား"၊ "ေနေကာင္းလား" လုပ္လာၾကသည္။ ေလကို ေခြၽတာေလ၊ အေနကြာေလ ျဖစ္သည္ကို သတိ မမူၾကျခင္းျဖစ္သည္။
နည္းပညာသည္ လူသားခ်င္း ဆက္သြယ္မႈ ေကာင္းေစရန္ တီထြင္ဖန္တီးထားျခင္းျဖစ္သည္။ မိုင္ ေထာင္ေသာင္းေဝးကြာ ေနေသာ္လည္း ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုႏိုင္ျခင္းသည္ နည္းပညာ၏ ေအာင္ျမင္မႈဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ခ်စ္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ေလး မေတြ႔ရလွ်င္ေတာင္မွ အသံေလးၾကားၿပီး ေျဖသိမ့္ခြင့္ ရႏိုင္သည္။ ေခတ္သစ္တြင္ အေမရိကန္ေရာက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို အသံသာမက၊ ႐ုပ္ကိုပါ ေတြ႔ျမင္ၿပီး ႐ုပ္သံၾကားေျပာဆို ခြင့္ရသည္။ သို႔ေသာ္ လူတို႔ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိတ္ကို မရၾက။ တစ္ဦးစိတ္ကို တစ္ဦးပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ သိမ္းပိုက္ခြင့္၊ ေႏြးေထြးစြာ ေထြးပိုက္ခြင့္မ်ား မရၾကေပ။
ယေန႔ေခတ္သည္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အီးေမးလ္ စစ္မည္။ စာတို စာရွည္ေတြ ရွာမည္။ အြန္လိုင္းကို ေရွာ့ပင္ထြက္မည္။ Facebook ကို အငမ္းမရစြာျဖင့္ စားသုံးမည္။ ကိုယ့္ Status ကို Update ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မည္။ YouTube ကတစ္ဆင့္ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြ ရွာၾကည့္မည္။ သိခ်င္တာေတြ အင္တာနက္မွ ေမႊေႏွာက္မည္။ တစ္ေန႔လုံး မည္သူ႔ကိုမွ် စကားတစ္လုံးေျပာစရာ မလိုဘဲ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အခ်ိန္ကုန္သြား ႏိုင္သည္။ အေဖ၊ အေမကို ထြက္ေတြ႔စရာမလို။ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ ကစားစရာမလို။
စတန္းဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္၏ စစ္တမ္းတစ္ခုတြင္ အင္တာနက္ အသုံးမ်ားေလ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံ ခ်ိန္နည္းေလျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ဆုံး လူ႔ေဘာင္ေလာကႏွင့္ ကင္းကြာေလျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အင္တာနက္ သုံးသူေတြကလည္း တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားၿပီးရင္း တိုးပြားေနသည္။ ႐ုံးမွ အိမ္ျပန္လာေသာ ဖခင္ကလည္း ႐ုံးအလုပ္ေတြကို အိမ္ေရာက္သည္အထိ မရပ္မနား လုပ္ေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္မ်က္ႏွာ မခြာႏိုင္ေသာ လင္ေယာက်္ားကို ဇနီးသည္က ထမင္းစားမေခၚဝံ့။ သား သမီးေတြကလည္း ခြၽဲႏြဲ႕ခြင့္မရ။ ေနာက္ဆုံး မိသားစု၏ သာယာေသာဘဝေလး ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။
မိခင္ဖခင္တို႔ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရးလစ္ဟာခ်က္ မ်ားကို သားသမီးေတြက အတုျမင္ အတတ္သင္ၾကသည္။ မည္သို႔ ေနေနရသည္ဆိုသည့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း လူျဖစ္လာၾကရေသာ လူငယ္တို႔ကလည္း ေနာင္ အနာဂတ္တြင္ အထီးက်န္ တိတ္ဆိတ္ေသာ လူ႔ေဘာင္ တစ္ခုကို မိဘေတြပုံစံအတိုင္း တည္ေဆာက္ၾကလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္ရာ အနာဂတ္ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝသည္ ေတြးဆစရာမ်ား ျဖစ္လာလိမ့္မည္။
လူတစ္ေယာက္တြင္ လူမႈေရးႏွင့္ ခံစားခ်က္မ်ားကို မွ်ေဝပိုင္ခြင့္မရွိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ မွ်ေဝခံစားမႈ မ်ားကို လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိလွ်င္ အထီးက်န္ျခင္းေဝဒနာကို ခံစားလာရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုေဝဒနာသည္ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း (Depression) ၏ အေျခခံျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္ လူေနမႈဘဝတြင္ စိတ္က်ေဝဒနာသည္မ်ား တိုးပြားလာျခင္းသည္ အထီးတည္း ေနထိုင္၍ ရလာျခင္း၊ အထီးတည္းေနထိုင္ ရလာေစရန္ နည္းပညာမ်ားက ပံ့ပိုး ကူညီေနျခင္းမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ နည္းပညာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာျခင္းေၾကာင့္ ႐ုပ္ဝတၳဳပိုင္းတြင္ ေျပာစရာ မလိုေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ေရးရာမ်ား ခြၽတ္ၿခံဳက်လာျခင္းမွာ ဆင္ျခင္စဥ္းစားစရာ ျဖစ္သည္။
နည္းပညာေၾကာင့္ က်န္းမာေရးေကာင္းေစရန္ မည္မွ် စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္ဆိုေစ၊ နည္းပညာေၾကာင့္ ခြၽတ္ယြင္းလာေသာ မက်န္းမာမႈမ်ားကလည္း အတိုင္း အဆမရွိျဖစ္လာေၾကာင္းကို သတိျပဳသင့္သည္။ ဆဲလ္ ဖုန္းသုံးျခင္းေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ကင္ဆာ ျဖစ္ပြားႏိုင္သည္ ဆိုေသာ သတင္းမ်ားကို ၾကားေနရေသာ္လည္း အေကာင္အထည္ျပႏိုင္မႈ နည္းသျဖင့္ သုံးစြဲသူမ်ား ပိုၿပီး တိုးတက္ေနသည္။
EMF (Electromagnetic Frenquencies) မ်ားသည္ သက္ရွိတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္မွ ဆဲလ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီး တတ္ပါသည္။ EMF ဖရီကြင္စီကို အလြန္နိမ့္ေသာႏႈန္း 16Hz ခန္႔ ၾကက္သားေပါက္မ်ားအနီးတြင္ ထုတ္လႊင့္ၾကည့္ရာ ထိုၾကက္ကေလးမ်ား ဦးေႏွာက္အတြင္း ကယ္လ္စီယမ္ အိုင္ယြန္ဓာတ္မ်ား ေက်ပ်က္သြားေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ထိုဓာတ္သည္ သက္ရွိတို႔၏ ဦးေႏွာက္အတြင္းရွိ အေျမႇးပါးမ်ား တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တြယ္ကပ္ေနေစရန္ အားေပးသည့္ဓာတ္မ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ လူသားတို႔ ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ ခံစားေနရေၾကာင္းကိုလည္း ဆန္းစစ္ရန္ လိုလာပါသည္။
အျခားေလ့လာမႈ တစ္ခုတြင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္စဥ္ ဆဲလ္ဖုန္းကို အသုံးျပဳေသာမိခင္က ေမြးဖြားလာသည့္ ကေလးတစ္ဦးႏွင့္ အသက္ ၇ ႏွစ္သား အ႐ြယ္ခန္႔တြင္ ဆဲလ္ဖုန္းကို ေပးသုံးသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ တို႔တြင္ ျဖစ္ပြားေသာ စိတ္ခံစားမႈဆိုင္ရာ တုံ႔ျပန္ခ်က္ႏွင့္ ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါလကၡဏာ မ်ားသည္ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ တူညီေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
အျခားသတိမူသင့္သည့္ ေရာဂါေဝဒနာ တစ္ခုမွာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ခန္႔ေလာက္ကတည္းက စတင္ၿပီး အဝလြန္သူမ်ား တိုးပြားလာျခင္း ျဖစ္သည္။ နည္းပညာကို အလြန္အကြၽံ စားသုံးလာျခင္းႏွင့္ အဝလြန္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပြားလာသည့္ ခုႏွစ္မ်ား ထပ္တူက်ေနျခင္းကို တိုက္ဆိုင္မႈဟု မဆိုႏိုင္ေပ။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ထုတ္ အေမရိကန္ သိပၸံမဂၢဇင္းတြင္ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက အဝလြန္သူမ်ား တိုးပြားလာျခင္းကို အင္တာနက္ႏွင့္ နည္းပညာ သုံးစြဲမႈမ်ားႏွင့္ ဂရပ္မ်ဥ္းဆြဲကာ ႏိႈင္းယွဥ္ ျပသထားမႈမွာ စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္သည္။ ပညာရွင္တို႔ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္တြင္ အထိုင္မ်ားျခင္း၊ ေလ့က်င့္ခန္း နည္းျခင္း၊ အသြားအလာနည္းျခင္း၊ လႈပ္ရွားမႈနည္းျခင္း၊ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ပုံစံမ်ား ေျပာင္းလဲလာျခင္း တို႔က အဝလြန္ျခင္းကို ျဖစ္ေစသည္။ အဝလြန္ျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ခံစားရမည့္ ေဝဒနာေတြက မ်ားလွသည္။ ယေန႔ေခတ္ လူသားအားလုံး ထိုေနာက္ဆက္တြဲေဝဒနာ မ်ားကို တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း ခံစားေနၾကရသူမ်ား ျဖစ္သည္။
နာမည္ေက်ာ္ အေမရိကန္စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာ ဆရာ၊ ဒႆနဆရာ၊ သဘာဝေဗဒပညာရွင္ ေဒးဗစ္ ေသာ႐ိုး၏ အယူအဆတစ္ခုကို ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ေသာ႐ိုးက -
"လူသားတြင္ ဇိမ္ခံျခင္းႏွင့္ သက္ေသာင့္ သက္သာျဖစ္ေစရန္ ႀကံေဆာင္ျခင္းတို႔သည္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္မဟုတ္ေပ။ ယင္းအခ်က္မ်ားသည္ လူသား သဘာဝကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္မည့္ အေႏွာင့္အယွက္ အတားအဆီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္" ဟု ဆိုခဲ့ပါသည္။
ေသာ႐ိုးသည္ လူ႔သဘာဝ၊ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္၏ တီထြင္ဆန္းသစ္ခ်က္မ်ားကို မႏွစ္သက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာထဲတြင္ တစ္ဦးတည္း သြားေနၿပီး သဘာဝတြင္ လူသားသည္ မည္သည့္ဆန္းသစ္တီထြင္မႈမွ် မပါဘဲ ႐ိုးသားစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေၾကာင္းကို လက္ေတြ႔ျပသႏိုင္ ခဲ့သူျဖစ္သည္။
Written by တင္ညြန္႔
ေန႔စဥ္ လူေနမႈဘဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္တိုင္း နည္းပညာကို မသုံးစားသူ မရွိသေလာက္ျဖစ္သည္။ ဆဲလ္ဖုန္းေတြ သုံးေနၾကသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ၊ တက္ဘလက္ေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ ကားေမာင္းရင္းလည္း သုံးသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလည္း သုံးသည္။ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ လူေနမႈဘဝတြင္ နည္းပညာက မသုံးရမေနႏိုင္၊ မရွိမျဖစ္အသြင္ ေဆာင္လာသည္။ နည္းပညာကို သုံးစား႐ုံမက နည္းပညာျဖင့္ မထိေတြ႔ရလွ်င္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္သည္အထိ စြဲသူေတြပင္ ရွိလာသည္။ နည္းပညာကို ဝန္းရံထားျခင္းျဖင့္ ဘဝကို တည္ေဆာက္လာၾကသည့္ ေခတ္သစ္လူေနမႈ ဟူ၍ပင္ ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
နည္းပညာသည္
လူသားကို အေထာက္အကူ ျပဳသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေစရန္ ဖန္တီးေပးသည္။
စိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းသာေစရန္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးႏိုင္သည္။ လုပ္ငန္းပေရာဂ်က္ မ်ားကို
အျမန္ဆုံး ၿပီးစီးႏိုင္ေစရန္၊ ေန႔စဥ္လူတို႔ဘဝ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို
ပိုၿပီး ထိေရာက္ေစရန္ နည္းပညာကို မျဖစ္မေန အကူအညီ ယူၾကရသည္။ သို႔ေသာ္
နည္းပညာ၏အေထာက္အကူ ယူျခင္းေၾကာင့္ လူေနမႈဘဝအတြက္ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေသာ
ထိခိုက္မႈမ်ားလည္း ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။ နည္းပညာကို မည္မွ်ေသာ အတိုင္းအတာအထိသာ
သုံးသင့္ေၾကာင္း ျပန္လည္ဆန္းစစ္ရမည့္ အခ်ိန္ေရာက္ လာၿပီထင္သည္။လြန္က်ဴးျခင္း ဆိုသည္မွာ မည္သည့္ေနရာတြင္ မဆို အေကာင္းထက္ အဆိုးကိုသာ ျဖစ္ေစႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္မည္ ထင္ပါသည္။ နည္းပညာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေစသည့္ အဆိုးတရား တစ္ခုတြင္ ထင္ရွားသည္မွာ ေခတ္သစ္လူတို႔၏ စိတ္မရွည္တတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ လူသားတို႔ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမႈႏွင့္ ဂါရဝတရား နည္းပါလာျခင္းကိုပါ ထင္ရွား သည့္ လကၡဏာတစ္ရပ္ အေနျဖင့္ ေတြ႔ျမင္လာရသည္။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ဆုံေျပာျခင္းထက္ လင္မယားခ်င္း၊ သားသမီးမ်ားကိုပင္ ဖုန္းျဖင့္ ေခၚေျပာမႈမ်ားသည္ သူစိမ္းအသြင္ ေဆာင္လာျခင္းကို ျဖစ္ေစသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စကားေျပာဆိုရ မည္ကိုပင္ စိတ္မပါသျဖင့္ စာ (Message) မ်ားပို႔ကာ "ထမင္းစားၿပီးၿပီလား"၊ "ေနေကာင္းလား" လုပ္လာၾကသည္။ ေလကို ေခြၽတာေလ၊ အေနကြာေလ ျဖစ္သည္ကို သတိ မမူၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေန႔စဥ္လူေနမႈဘဝ တြင္လည္း
လူတို႔၏ ေနထိုင္မႈ စ႐ိုက္မ်ား ေျပာင္းလဲလာသည္။ စာဖတ္ျခင္း ဓေလ့ထက္၊
တီဗီၾကည့္ျခင္းကို ပိုၿပီးအခ်ိန္ေပးလာသည္။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း
ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ၿပီး ရင္းႏွီးခင္မင္စြာ စကားေျပာျခင္းထက္
အြန္လိုင္းေပၚတက္ၿပီး ခ်က္တင္လုပ္ၾကသည္။ ဂ်ီေမးလ္ျဖင့္ ဆက္သြယ္
ေျပာဆိုၾကသည္။ Facebook ႏွင့္ Twitter စသည့္ လူမႈကြန္ရက္ျဖင့္
ျဖတ္လမ္းဆက္သြယ္မႈ မ်ားကို သုံးၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႔ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္
လူမႈေလာကတြင္ လူတို႔သည္ စိတ္မရွည္ျခင္း၊ စိတ္တိုျခင္း၊
သည္းခံစိတ္နည္းပါးျခင္း တို႔မွာ နည္းပညာကို အေျခခံၿပီး ေပၚေပါက္လာေသာ
ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ား ျဖစ္သည္။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ထိစပ္ေတြ႔ဆုံစရာ မလိုျခင္းသည္ အထီးက်န္ျခင္းကို
ျဖစ္ေစသည္။ အဓိက ဆဲလ္ဖုန္း ႏွင့္ Facebook သည္ လူႏွင့္လူခ်င္း
လူစိတ္ကင္းေစရန္ ဖန္တီးသည့္ အေၾကာက္တရားကို ျဖစ္ေစေသာ တရားခံ မ်ားျဖစ္သည္။
အထူးသျဖင့္ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ လူေတာ မတိုးရဲၾကျခင္းမွာ လူခ်င္းေတြ႔ဆုံစရာ
မလိုေသာ၊ ေတြ႔ဆုံ ခြင့္မေပးေသာ နည္းပညာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။နည္းပညာသည္ လူသားခ်င္း ဆက္သြယ္မႈ ေကာင္းေစရန္ တီထြင္ဖန္တီးထားျခင္းျဖစ္သည္။ မိုင္ ေထာင္ေသာင္းေဝးကြာ ေနေသာ္လည္း ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုႏိုင္ျခင္းသည္ နည္းပညာ၏ ေအာင္ျမင္မႈဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ခ်စ္ေသာသူမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ေလး မေတြ႔ရလွ်င္ေတာင္မွ အသံေလးၾကားၿပီး ေျဖသိမ့္ခြင့္ ရႏိုင္သည္။ ေခတ္သစ္တြင္ အေမရိကန္ေရာက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို အသံသာမက၊ ႐ုပ္ကိုပါ ေတြ႔ျမင္ၿပီး ႐ုပ္သံၾကားေျပာဆို ခြင့္ရသည္။ သို႔ေသာ္ လူတို႔ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိတ္ကို မရၾက။ တစ္ဦးစိတ္ကို တစ္ဦးပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ သိမ္းပိုက္ခြင့္၊ ေႏြးေထြးစြာ ေထြးပိုက္ခြင့္မ်ား မရၾကေပ။
ယေန႔ေခတ္သည္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အီးေမးလ္ စစ္မည္။ စာတို စာရွည္ေတြ ရွာမည္။ အြန္လိုင္းကို ေရွာ့ပင္ထြက္မည္။ Facebook ကို အငမ္းမရစြာျဖင့္ စားသုံးမည္။ ကိုယ့္ Status ကို Update ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မည္။ YouTube ကတစ္ဆင့္ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြ ရွာၾကည့္မည္။ သိခ်င္တာေတြ အင္တာနက္မွ ေမႊေႏွာက္မည္။ တစ္ေန႔လုံး မည္သူ႔ကိုမွ် စကားတစ္လုံးေျပာစရာ မလိုဘဲ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အခ်ိန္ကုန္သြား ႏိုင္သည္။ အေဖ၊ အေမကို ထြက္ေတြ႔စရာမလို။ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ ကစားစရာမလို။
စတန္းဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္၏ စစ္တမ္းတစ္ခုတြင္ အင္တာနက္ အသုံးမ်ားေလ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံ ခ်ိန္နည္းေလျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ဆုံး လူ႔ေဘာင္ေလာကႏွင့္ ကင္းကြာေလျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အင္တာနက္ သုံးသူေတြကလည္း တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားၿပီးရင္း တိုးပြားေနသည္။ ႐ုံးမွ အိမ္ျပန္လာေသာ ဖခင္ကလည္း ႐ုံးအလုပ္ေတြကို အိမ္ေရာက္သည္အထိ မရပ္မနား လုပ္ေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္မ်က္ႏွာ မခြာႏိုင္ေသာ လင္ေယာက်္ားကို ဇနီးသည္က ထမင္းစားမေခၚဝံ့။ သား သမီးေတြကလည္း ခြၽဲႏြဲ႕ခြင့္မရ။ ေနာက္ဆုံး မိသားစု၏ သာယာေသာဘဝေလး ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။
မိခင္ဖခင္တို႔ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရးလစ္ဟာခ်က္ မ်ားကို သားသမီးေတြက အတုျမင္ အတတ္သင္ၾကသည္။ မည္သို႔ ေနေနရသည္ဆိုသည့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း လူျဖစ္လာၾကရေသာ လူငယ္တို႔ကလည္း ေနာင္ အနာဂတ္တြင္ အထီးက်န္ တိတ္ဆိတ္ေသာ လူ႔ေဘာင္ တစ္ခုကို မိဘေတြပုံစံအတိုင္း တည္ေဆာက္ၾကလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္ရာ အနာဂတ္ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝသည္ ေတြးဆစရာမ်ား ျဖစ္လာလိမ့္မည္။
လူတစ္ေယာက္တြင္ လူမႈေရးႏွင့္ ခံစားခ်က္မ်ားကို မွ်ေဝပိုင္ခြင့္မရွိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ မွ်ေဝခံစားမႈ မ်ားကို လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိလွ်င္ အထီးက်န္ျခင္းေဝဒနာကို ခံစားလာရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုေဝဒနာသည္ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း (Depression) ၏ အေျခခံျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္ လူေနမႈဘဝတြင္ စိတ္က်ေဝဒနာသည္မ်ား တိုးပြားလာျခင္းသည္ အထီးတည္း ေနထိုင္၍ ရလာျခင္း၊ အထီးတည္းေနထိုင္ ရလာေစရန္ နည္းပညာမ်ားက ပံ့ပိုး ကူညီေနျခင္းမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ နည္းပညာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာျခင္းေၾကာင့္ ႐ုပ္ဝတၳဳပိုင္းတြင္ ေျပာစရာ မလိုေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ေရးရာမ်ား ခြၽတ္ၿခံဳက်လာျခင္းမွာ ဆင္ျခင္စဥ္းစားစရာ ျဖစ္သည္။
နည္းပညာေၾကာင့္ က်န္းမာေရးေကာင္းေစရန္ မည္မွ် စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္ဆိုေစ၊ နည္းပညာေၾကာင့္ ခြၽတ္ယြင္းလာေသာ မက်န္းမာမႈမ်ားကလည္း အတိုင္း အဆမရွိျဖစ္လာေၾကာင္းကို သတိျပဳသင့္သည္။ ဆဲလ္ ဖုန္းသုံးျခင္းေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ကင္ဆာ ျဖစ္ပြားႏိုင္သည္ ဆိုေသာ သတင္းမ်ားကို ၾကားေနရေသာ္လည္း အေကာင္အထည္ျပႏိုင္မႈ နည္းသျဖင့္ သုံးစြဲသူမ်ား ပိုၿပီး တိုးတက္ေနသည္။
လူတိုင္း အီထ႐ြန္နစ္
သံလိုက္စက္ကြင္းမ်ားႏွင့္ ေရဒီယိုဓာတ္ေရာင္ျခည္ မ်ားကို တစ္နည္းမဟုတ္
တစ္နည္း ခံစားရႏိုင္သည္။ ထိုဓာတ္သတၱိမ်ား ထုတ္ႏိုင္သည့္ ပစၥည္းေတြကိုလည္း
ေနရာအႏွံ႔ သုံးစြဲေနၾကသည္။ နည္းပညာအရ ဖန္တီးထားသည့္ ပစၥည္းတစ္ခုခုကို
လုပ္ငန္းခြင္၊ အိမ္၊ ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္ အႏွံ႔ သုံးစြဲေနၾကသည္။ ဥပမာ Wi-Fi
ဆက္သြယ္ေရးလိႈင္းမ်ား၊ လွ်ပ္စစ္ပါဝါ လိုင္းႀကဳိးမ်ား၊ ဆဲလ္ဖုန္းတို႔က
ထုတ္လႊတ္သည့္ ဖရီကြင္စီ လိႈင္းမ်ား၊ ၿဂိဳဟ္တုတီဗီမ်ားက ထုတ္လႊတ္သည့္
လိႈင္းမ်ား၊ ေပါင္မုန္႔ကင္စက္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္၊ ဆံပင္အေျခာက္ခံစက္၊
မိုက္ခ႐ိုေဝ့ဗ္ မီးဖိုစသည့္ ပစၥည္းမ်ားၾကားတြင္ လူသားေတြက
လႈပ္ရွားက်င္လည္ေန ၾကရသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အႏၲရာယ္ဖရီကြင္စီ
လိႈင္းမ်ားၾကားတြင္ လူသားသည္ ခံႏိုင္ရည္ရွိသေလာက္ သာ ရွင္သန္ခြင့္ရၾကသည္။
နည္းပညာဖရီကြင္စီ မ်ားက လူသား၏႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်န္းမာမႈမ်ားကို
အမွည့္ေျခြသလို ေျခြေနသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွလုံးေရာဂါ၊ ကင္ဆာစသည့္ အေကာင္အထည္
ျပႏိုင္ေသာ အမည္သတ္မွတ္လိုက္သည့္ ေရာဂါမ်ားျဖင့္ လူေတြေန႔စဥ္ ေသေနၾကရ
သည္ကိုသာ သတိမူၾကၿပီး အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုေဝဒနာမ်ား ျဖစ္ရသည္ ဆိုျခင္းကိုမူ
သတိမမူမိၾကေပ။EMF (Electromagnetic Frenquencies) မ်ားသည္ သက္ရွိတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္မွ ဆဲလ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီး တတ္ပါသည္။ EMF ဖရီကြင္စီကို အလြန္နိမ့္ေသာႏႈန္း 16Hz ခန္႔ ၾကက္သားေပါက္မ်ားအနီးတြင္ ထုတ္လႊင့္ၾကည့္ရာ ထိုၾကက္ကေလးမ်ား ဦးေႏွာက္အတြင္း ကယ္လ္စီယမ္ အိုင္ယြန္ဓာတ္မ်ား ေက်ပ်က္သြားေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ထိုဓာတ္သည္ သက္ရွိတို႔၏ ဦးေႏွာက္အတြင္းရွိ အေျမႇးပါးမ်ား တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တြယ္ကပ္ေနေစရန္ အားေပးသည့္ဓာတ္မ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ လူသားတို႔ ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ ခံစားေနရေၾကာင္းကိုလည္း ဆန္းစစ္ရန္ လိုလာပါသည္။
အျခားေလ့လာမႈ တစ္ခုတြင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္စဥ္ ဆဲလ္ဖုန္းကို အသုံးျပဳေသာမိခင္က ေမြးဖြားလာသည့္ ကေလးတစ္ဦးႏွင့္ အသက္ ၇ ႏွစ္သား အ႐ြယ္ခန္႔တြင္ ဆဲလ္ဖုန္းကို ေပးသုံးသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ တို႔တြင္ ျဖစ္ပြားေသာ စိတ္ခံစားမႈဆိုင္ရာ တုံ႔ျပန္ခ်က္ႏွင့္ ဦးေႏွာက္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါလကၡဏာ မ်ားသည္ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ တူညီေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
အျခားသတိမူသင့္သည့္ ေရာဂါေဝဒနာ တစ္ခုမွာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ခန္႔ေလာက္ကတည္းက စတင္ၿပီး အဝလြန္သူမ်ား တိုးပြားလာျခင္း ျဖစ္သည္။ နည္းပညာကို အလြန္အကြၽံ စားသုံးလာျခင္းႏွင့္ အဝလြန္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပြားလာသည့္ ခုႏွစ္မ်ား ထပ္တူက်ေနျခင္းကို တိုက္ဆိုင္မႈဟု မဆိုႏိုင္ေပ။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ထုတ္ အေမရိကန္ သိပၸံမဂၢဇင္းတြင္ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက အဝလြန္သူမ်ား တိုးပြားလာျခင္းကို အင္တာနက္ႏွင့္ နည္းပညာ သုံးစြဲမႈမ်ားႏွင့္ ဂရပ္မ်ဥ္းဆြဲကာ ႏိႈင္းယွဥ္ ျပသထားမႈမွာ စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္သည္။ ပညာရွင္တို႔ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္တြင္ အထိုင္မ်ားျခင္း၊ ေလ့က်င့္ခန္း နည္းျခင္း၊ အသြားအလာနည္းျခင္း၊ လႈပ္ရွားမႈနည္းျခင္း၊ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ပုံစံမ်ား ေျပာင္းလဲလာျခင္း တို႔က အဝလြန္ျခင္းကို ျဖစ္ေစသည္။ အဝလြန္ျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ခံစားရမည့္ ေဝဒနာေတြက မ်ားလွသည္။ ယေန႔ေခတ္ လူသားအားလုံး ထိုေနာက္ဆက္တြဲေဝဒနာ မ်ားကို တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း ခံစားေနၾကရသူမ်ား ျဖစ္သည္။
နာမည္ေက်ာ္ အေမရိကန္စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာ ဆရာ၊ ဒႆနဆရာ၊ သဘာဝေဗဒပညာရွင္ ေဒးဗစ္ ေသာ႐ိုး၏ အယူအဆတစ္ခုကို ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ေသာ႐ိုးက -
"လူသားတြင္ ဇိမ္ခံျခင္းႏွင့္ သက္ေသာင့္ သက္သာျဖစ္ေစရန္ ႀကံေဆာင္ျခင္းတို႔သည္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္မဟုတ္ေပ။ ယင္းအခ်က္မ်ားသည္ လူသား သဘာဝကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္မည့္ အေႏွာင့္အယွက္ အတားအဆီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္" ဟု ဆိုခဲ့ပါသည္။
ေသာ႐ိုးသည္ လူ႔သဘာဝ၊ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္၏ တီထြင္ဆန္းသစ္ခ်က္မ်ားကို မႏွစ္သက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာထဲတြင္ တစ္ဦးတည္း သြားေနၿပီး သဘာဝတြင္ လူသားသည္ မည္သည့္ဆန္းသစ္တီထြင္မႈမွ် မပါဘဲ ႐ိုးသားစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေၾကာင္းကို လက္ေတြ႔ျပသႏိုင္ ခဲ့သူျဖစ္သည္။
နည္းပညာသည္
ဆန္႔က်င္ရန္မဟုတ္ပါ။ နည္းပညာသည္ ျမတ္ႏိုးစရာ ေကာင္းေသာ္လည္း အလြန္အကြၽံ
မွီခိုသုံးစားျခင္းကိုမူ ေရွာင္ရွားသင့္ပါသည္။ နည္းပညာသည္ မာယာမ်ားလွသည္။
ဆြဲေဆာင္အား ကလည္း ေကာင္းလွသည္။ နည္းပညာႏွင့္ လြတ္ကင္းစြာ မည္မွ်
ေနထိုင္ႏိုင္သည္ ဆိုျခင္းမွာ အနာဂတ္အတြက္ အသက္ရွည္ရာ၊ အနာမဲ့ေၾကာင္း၊
ေဆးဝါးေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။
